Bahçe Şiiri - Mustafa Enes Erol

Büyük okyanuslar içinde görüyorum seni
Yırtılan çarşaf çarşaf Atlantik’te
Misalen, durulmuş sular; en dibine doğru serilmiş varlığına tanık olmam için
Yavaşlayan dalgaların alıp gayesini kollarıma
Yani ben anlatamıyorum diyorum ki
Nehir taşkınında biten yaban meyveler üzerinde görüyorum seni
Ah! Tanrım ne kadar da cezbedici
Parmaklarımla dokunsam zehirleneceğim diye
Rüzgar gecesini
Saçlarımla dans eden karanlığı alıyorum gizli ayinlerle damarıma
Demeye çalıştığım acaba tadı nasıldır diye
Kenarın çarpıyor dudaklarıma sonra dilimin ucu
Ben kanıyor ince ince
Zorluk çekiyorum işte sana ilk başta anlatmaya çalıştığım gözlerini görünce
Şamanlar tutuyor, atıyor göğsümün üstüne buldukları ne varsa, atıyor
Etraf yorgun argın hazırlayıp öksügen otunu
Ki ulaşılması zordur hayli
Henüz açtığım yaramdan girerken
Bir sıcaklık soğukluk, fışkıran şelalelerin yatağından vahşice tutar yakamdan, savurup başımı işaretiyle
Arkasında gizli hazine, saklı bir mağara küçükçe
Nefese çalan sesler eşliğinde kalbimin
Ölümcül tehlikede attığını gösterir
Ona doğru kopmaya çalışan çamura toza bulanıp
Olabildiğine istikrarlı
Ciğerlerimin pis uykusuzluğu akıyor son kez
Bu meperi sıfat ile yaşamama ve tecessüm edişiyle ruhumun ihyasını kirletmiş onulmaz yarama salıyor safiyetini
Basitçe yarım yamalak tanıklığımın sonucunda
Ben yağması bitmeyen ıslak bulutlarda görüyorum seni