Bahçe Şiiri - Abdullah Mennan

Gün bu gün,
Bahardan çalmış gün,
Erik dalları,
Görmeyeversin güneşi,
Sanki yasemin bahçesi.

Bağda Salınışın,
tavşan sekişi.
Nasıl kuvvetti,
Attın kündeği,
Kesildi yerden ayaklarım
Sayarken göbeğim yıldızları,
sırtım tuş.
Cennet bağından, kaçkınsın belli,
güzelliğin göze sebil
gönlüm bir hoş.

Urban kırmızı,
Gahı kalkar gahı iner etekleri,
Döner gider yel gibi.
Melül mahsun bakışlarım,
Ardın sıra gelir,
Gönlüm gibi.

Ceylan büküşlüm,
Sormaktalar yurdunu.
Dersem,
Dillere verirler seni.
Ne derim bağını, ne derim adını.
Güller içinde, kaybettim seni.
Eğlen seyredeyim,
Sen eylen güzel, ben met edeyim.

Benzer karacaya, sürmeli gözler
Gözlerde, ürkek maral bakışlar
Yürüyüşünde, tavşan sekişler
bırakmasın beni, huri tutuşlar
Nasıl resmedeyim güzelim seni.

Gül kurusu tenin, endamın göze ziyafet
Ortancaları oynatman, raksta marifet
Belli, cehenem narından gelen afet
Sol böğrüme düştün, bahar ateşi.

Gül yanağına, arı konmuş, balın almaya
Ceylanmıydı, seni emziren ana
yakarken ateşin, eriyen bedenim
elinde kalacak, anlattığım resimlerim...