Bahçe Şiiri - Yaşar Saim Aslan

Zamanın evvelinde bir varmış, bir yokmuş.
Zatın birinin bahçesinde ürün pek çokmuş.
Güzelmiş bahçe, bakan bir daha dönüp bakarmış.
Her türlü ürün varmış, ağızların suyu akarmış.
Bu zat, paylaşmayı da severmiş, verirmiş bol bol.
Komşular zaman beklermiş, olgunlaş haydi ol ol…
Ne güzelmiş günleri fesatsız, huzurla yaşamak.
Gece dinlenmesi heyecan diğer güne başlamak.

Hayran kalsalar az, incelemek için bırakıp kolcular,
Bir zaman uzaktan gelen tanımadıkları bazı yolcular…
Üstünü geçmişler, asıl toprak altına eğilmişler,
Neler görmüş, bilmişlerse; pek mutlu değilmişler…
Yolcular, göz koymuşlar bahçeye, nasıl etmeli talan,
Karizmatik zat, güçlü kuvvetli çekmezmiş lafı falan.
Komşulara demişler “sizi kandırıyor, hakkınız var toprakta,
Hele girin sahiplenirsiniz çok şey, size hayır yok bu tarafta”.

Sahibi oluruz diye inanmışlar, göz koymuşlar uzağa,
Nifakı fark edemeden komşular düşmüşler hazır tuzağa.
Sanmışlar ki zat, onlara kötü komşu artık burada,
Saçmalıkla yılların paylaşımlarını silmişler bir anda.
Eyvah ki ne eyvah! yağmurdan kaçanın tutulduğu dolu,
Vurmuş da vurmuş kurgu, vurdukça kalmamış bir olgu.
Zat, perişan artık verecek bir tek yaprağı bile yok,
Komşularsa aç biçare işleyecek bir bahçe toprağı yok.

Yolcular sahiplenmişler bahçenin toprak altı ürünlerini
Kesmişler dağıtmayı zaten düşünmedikleri üzümlerini.
Tarumar bahçe sahibi zat, uzaklara yola düşüp koyulmuş,
Güzelim devrin altı böyle eşilmiş, işte böyle tam oyulmuş.