Bahayla Şiiri - Şükrü Özmen

Ondan sonra camı açıp açıp
İçeri girsin diye sokak
Soluk soluk girerdin hiç usulca
Kenarından baktığın camekandan

ß..

Köşeden kırk adım sayıp
Dışarı çıkıyorum kalbimden kırk adımda
Kısık bir sesle yaklaşıyorum zamana
Uçtuğum her gök bir kuşun anayurdu

@..

Bu yüzden unutmam seni en çok
Çok çocuktum büyüdüm deniz tuttum
Allah’ a inananlara inandım hatırla
Cam açıkken nasıl içeri daldığın

ß..

Kabrime sığmadım geldim çocuk yüzüne sığındım
Korkuyu ecele teslim ettim
Pencereden kuş uçurdum gitti geldi
Kanatları ölümdü.
Sana ve seni yaradana inandım
Gövdemde ağrıyan yüzünün izi

@..

Geçince senin gibi bir cam mekandan
Anımsadım saydam nedir nedir kırılgan
Gülmekten vaz geçmiş bir çocuk gördüm
Tutup tutup denize attığın

ß..

Uçup bir pencerenin pervazından
Kondu geyiklerin kalbine ve ormanın kalbine kuş
Gülüşen ve şen kızlarla
Doğurgan ve diri kızlarla
Deyişti ve gitti denizin üzerinden
Evet böyle oldu.. Gece değildi
Ve fakat karanlık

@..

Bu yüzden bir takım hayvanlar ve
Bitkilerle dolaşıyorum dikenli
Biliyorum nereye gitsem onlar da nereye
Gibi meyilli intihara ve kısmen kentli

ß..

Boğazına erguvan dizilen bir şehirim
İçimden akıntılı bin ırmak akar
Gider yahudiye karışır
Gibi meyyal martıya ve dolayısıyla adaya

@..

Bozup yırtıp yeniden mi yazmalı
Denizi yırt treni çarp rayları tekrar döşe
Tüm yolcuları da baştan tertiplemeliyim
Ya da her birini tek tek raylara..
Her neyse.

ß..

Kıvranıp kıvanmak için
Yıldızsız aysız bulutsuz geceler boyu
Bir örtüyle örtünüp
Bir diğerini atarak ter içinde
Kısır kadınların kırgınlığına em
Korkunç güllerin kırmızısına kadif doku
Trenler uzadıkça tertipsiz tıkırtılarla
Olmalı mı dünya hüzne köşe
Ya da olmamalı mı
Her neyse

@..