Baharsız mevsimler yaşadı ömrüm

Baharsız mevsimler yaşadı ömrüm.
Yangınlar yaşadı çöllerinde.
Yalanlarında buldu sonu.
Sana dediğinde bakışlarındaki demir atmış sabahlar vardı.
Gülüşlerinde ise nefessizlik.
Sustum derken boğazın düğümlendi.
Ellerindeki birleşme uzaklığında kayboldu.
Çözemediğin düğümlerinde sonu yaşadım.
Söndürmek istercesine aşkını içtim. Yüreğini.
Sorduğum buzların eritemediğim.
Umutlarımda sensiz düşünceler,yalanlarımda hep sen

Baharsız mevsimler yaşadı ömrüm,kovulmalarında yabancı oldum
Hastalanmaların devası olmayan bir vakitte buldum sonu.
Yabancılığında sevdim ömrümün şarabını.
Kırılan kalemim gidişlerinde kaldı.
Boşalan bir bardak gibi kuru kalbim.

Baharsız mevsimler yaşadı ömrüm, dilsiz kelimelerimle anlattım hep
Bahçemdeki canımı aldın giderken gözümden.
Gizliliğinde sevgimin bir açıkta kalan nefretim biten dilimde.

Baharsız mevsimler yaşadı ömrüm; değdiğin, yaktığın, erittiğin, nefret ettiğim.