Baharın Yerini Alınca Kış

Analar ninniyle uyuttu bizleri, emzirdi seherde,
Yavrularının üzerinde titrerler her nefeste,
Ne ana kaldı ne baba, hepsi gitti ahrete,
İşte o zaman yaşarsınız yalnızlığı aheste aheste...

Çabuk geçer bahar ile yaz, kapıya dayanır kış,
Anan, baban gidince başına düşer kocaman bir taş,
İnanamazsınız ne çabuk beyazlaştı saç ile kaş,
Her taraf boşalmış, ağaca yuva yapmış baykuş…

Kuruyunca ağaçlar, çimenler, çiçekler, güller,
Kuru ağaç çiçek açmaz, konmaz kuşlar, bülbüller,
Getiremezsiniz, geride kaldı yaşanan güzellikler,
Nerede o analı, babalı çocukluk, gençlikte ki günler?

Üzmeyin, kırmayın dost, arkadaş, komşu hatırını, kalbini,
Öfkene yenilip çocuklardan, analardan çıkarma hırsını,
Bir zaman gelir ki, zorda kalınca çalmak istersiniz kapısını,
Sabrın sonu selametmiş, kontrol edebilirsen kendini…

Nice analar, babalar vardır evlatları için yanıp tutuşan,
Nice güzeller, sevdalar vardır aşığının bağrını yakan,
Nice yiğitler, kahramanlar geldi - gitti ağıtlar yakılan,
Nice ağalar, beyler, zalimler şimdi toprak altında yatan!