Baharın Gülleri Şiiri - Bahadır Tabak

Yorgun ve de yaşlandı şu esmer gülü seyret
Yaşlansa da hiç solmadı hayret ki ne hayret

Kim kaldı gelen geçti duran yok ki yerinde
Koyboldu hayalet gibi iz kaldı derinde

Çöplükte açan gül gibi sümbülle bu demde
Pek zordu boran kar koca kış geçmedi hem de

Günden güne kirlendi bu dünya yeter artık
Leş kokmada her yer dolu pislik, lağım, artık

İnsan niye vahşetle doğar elleri kanlı
Rahmet diye zahmet veren alçak delikanlı

Alçakları yüksek sayar oldun şu cihanda
Fikretmedi aklın bir an olsun koca handa

Kalbinde böcekler dolu ruhun da bunaldı
Beyninde bir ur zehrini tüm ruhuna saldı

Bir dur da düşün niye kavgan, ne bu hiddet
Bak doldu zaman sana hiç kalmadı müddet

Dünyayı de mahvettin o alçak emeline
Binlerce günahsız perişan oldu elinle

Lanetledi alem seni feryad u figanla
Doldurdun o masum köyü vahşetle ve kanla

Ezdin ama gül ölmedi toprakla karıştı
Tekrar doğacak başka çiçeklerle yarıştı

Kışlar yazı bekler, baharın gülleri açtı
Toprak yine bayram yeri tüm müjdeyi saçtı

Hükmün sona erdi bu son çığlığı arzın
Altın çağa yaklaştı devir kalmadı tarzın