Baharın Büyük Ateş Bilmecesi.

Anam senede bir kere de olsa bazen
"Bahar geldi" deyip, çalı çırpı toplayıp,
Bir küçük "ateş" yakardı, Kimi bahçede, kimi sokakta...
Beni de kucağına alıp, benimle beraber
Ateşin üstünden atlardı, kâh o tarafa, kâh bu tarafa.
Sorardım..; "-Anne, nedir bu ?" diye
Derdi, "-O bildiğin ateş işte!"

Ateşi anlardım da, meseleyi anlayamazdım.
Anlatmazdı daha fazlasını, Ben küçük ya anlamam diye.
Bazen anlatırlardı komşuyla, Evin önündeki Sundurma'da...
"-Biz ne ateşler gördük!" derlerdi.
Tanırlardı bayağı sanki, Anlattıkları o kademeli ateşi...!
Her şey belliydi, hepsi tecrübeli.
Çocuk aklımla sorup derdim ki;
"-Bende görecek miyim öyle o büyük ateşi?"
İşte o zaman çok uzaklara dalardı anamın gözleri.....
Kaçardı neşesi, sulanırdı gözleri,
Başını önüne eğerdi sallayarak "evet!" der gibi.

Günler geçip gidiyor derken aramızda teselli
Bir gün ansızın o büyük mesele patlak verdi.
Sokaklarda kendini her bir tarafa koşuşturanlardan
Dermansız bir acılı haber geldi. O büyük ateşin haberi...!
Dediler, "- Anan bu dünyadan göçüp gitti..!"

Şok'un birikmiş çıralı kalın odunları tutuştu...
Ciğerlerimde, gözlerimde, damarlarımda, nefesimde,
O zaman gördüm ben de o büyük alevi......!
Yüreğimde yükseldi, hâlâ hiç inmedi.
Şimdi Ben oğlumla beraber atlıyorum, O küçük çalı çırpılı ateşi;...
Şimdi Oğlum soruyor bana O anlatılamaz da, yorumu yaşanılır...
O çok "gizli" mânâlı büyük Ateş Bilmecesini.