Baharımın Meyvesi Şiiri - Yunus Bursevi

Baharımın meyvesi,
Bahar yeli misali es yüzüme doğru,
Sen baharımın gülüsün, baharımın çiğdemi.
Senden evvelki yirmi yılım bir kıştan farksız,
Sopsoğuk ve yapayalnız.
Seninle yandı bu ateş,
Bir gülüşünle kor oldu,
Ayrılığınla köz oldu,
Kül olacak ne olur
Gel artık söndürme bu ateşi.
Taşlaşmış ve kömürleşmiş bir kalbim vardı,
Seninle alev alan, sonra tutuşan,
Sonra da yanıp kavrulan,
Tüm iğretiliklerini, kurtlarını döken,
Hayır demen benim için bir ıstıraptır,
Sonu olmayan umutsuz yola koyulmaktır.
Yeniden taş kesilir, granit misali, yüzyıllar boyu,değişmeden kalır,
Bir kez yanmıştır, bir daha asla, başkasına ne kapısını açar
Ne de boş ümitler saçar, bir daha yanar,
Pişmanlığından değildir elbet; vefasından ve sadakatindendir.
Bir ayda sevdanla eridim, Tel tel döküldüm
Candan,dosttan geçtim, alemlere, hayallerine daldım.
Hazanımı bahara çevirdin,
Yirmi yıllık koca çınarı devirdin,
Sen açmamış bir gonca idin,
Benimle beraber vaslına erdin.
Beni bilenler, görmez içimi,
Her an seni, seni dediğini,
Kopmasam da, bırakmasam da hiçbirşeyi,
Artık tadını alamıyorum hiçbir şeyin,
Bir şeyler eksik, bu kalp yalnız biliyorum,
Anladım ki artık ben yaşamıyorum,
Beni bulmak beni kurtarmak mı istersin,
Çık artık hülyalarımdan, çıkar beni,