*Baharı Yaşamak Şiiri - Nilgün Acar

BAHARI YAŞAMAK

“KAR TANESİNİN YÜREĞİNDE BAHARI DUYUMSUYORUM”Demiştim bir şiirimde.Artık,kar taneleri uzakta.Doğa gerçekten,tepeden tırnağa bahar kesildi.Bir şölen,bir cümbüş ki,katılmamak olanaksız.Katılıyorum olanca varlığımla.Kocaman bahçemizde dolaşırken,yüzümü güneşe doğru tutuyorum.Kapatıyorum gözlerimi.Rüzgarın okşayışları saçlarımda,tenimde.Amansız iki sevgili güneş ve rüzgar.Çaykovski’yle dansederken.Sevgililerimin kollarına bırakıyorum kendimi.Ne kadar şanslı ve mutluyum diye fısıldıyor ruhum.Yakalamak,anları.Karışmak,akıp gidene.Bırak be Çaykovski.Seninle dansedeceğim derken,yazamıyorum bu yazıyı.Bu nasıl çılgın bir coşku böyle? Sanki fırlayıp kalkacağım sandalyemden.Off var ya,ne harika olurdu.Kaçar giderdim buradan.Hala kışkırtıyor Çaykovski.Mucizeler bende.Tüm zamanlarım bahar benim.Çılgın,isyancı,hep yeniden yapan.Ağlayışları sele dönüşse de bazen.Üretken,bereketli,yaşam oluşturan.Sevgi,hep sevgi.
Beton delen çiçekleri var,eğer ayrımsayabiliyorsanız.Kardelen değil.BETONDELEN.Onca toprak varken,inadına-inadına,taşların arasından fışkıran.Apansız da,çıkıverirler yolumun üzerine.Özellikle arar bulurum da.Sonsuz bir saygıyla,el pençe divan dururum önlerinde.Uzun-uzun,dakikalarca seyrederim.İçsel sesimi de yollarım.Gerçekten konuşurum da onlarla.Beni duyacaklarını,anlayacaklarını bilirim.Duvarın dibinden çıkmış,adını bilmediğim bir ot.Dalının ucundaki hercai renklerdeki çiçeçiğini,uzatıvermiştir yolun ortasına.Hiçbir şey düşünmez.Yalnızca varolmaktır amacı,süresini bilmediği bir zamana dek.Şaşkın,hayran kalakalırım öylece.Soyut öpücüklere boğarım.İncinir diye dokunmam.Arılara,böceklere bırakırım o işi.Onlar usta.Alacaklarını alırlar,vereceklerini verirler.Geçinir giderler.BETONDELEN’lerim proleterdir.Günübirlik ya da mevsimlik yaşarlar.Serçeciklerim gibi,en sevdiklerimdir onlar da.
Evet,Serçeciklerim.Kışın en zorlu koşullarında,ölüm pahasına bile olsa,asla göçetmezler başka yere.Dibe vurduğum tüm kötü zamanlarımda.Minik bir serçe,şiddetli bir tokat yapıştırır ruhuma sesiyle.Sanki ayaklarımdan tutar,baş aşağı silkeler beni.Utançla,”ÖZÜR DİLERİM”derim.Büyük bir bilgelikle,hoşgörür.O,cıvıldamasını sürdürür.Şarkılarıyla teşekkür eder yaşama,doğa anasına.Hele baharda,bir araya geldiklerinde.Çılgın bir beste yarışı başlar aralarında.Sessizce ve sonsuz bir hazla dinlerim.Asıl onlar,minik proleterlerimdir benim.En sevdiğim kuşlardır.Onurlu ve özgür.
Çok sesli,çok renklidir bahar.İnsanlara,çığlık-çığlık böyle yaşanması gerektiğini haykırır.Ama kim duyar? Kim yanıt verir? Yağmurdan,güneşten kaçarlar,sokakta yakalansalar.Oysa dosttur,kardeşimizdir doğanın her parçası.Bütünü bozan,tuz-buz eden de insandır.Olmadık koşullarda,olanaksızı yaratan da.Olanaksızlık yoktur ki zaten.Yeter ki,taa içinden istesin.İSTESİN ARTIK İNSAN.KATILSIN BAHARA VE ALABİLDİĞİNE YAŞASIN,Y A Ş A T S I N…
Nilgün ACAR 18. 05. 2008