Baharı Solumak Şiiri - Sebahat Kara

Her nereye teslim ettiysem ruhumu,
Yutuyordu beni karasızlık çamuru
Bitmeliydi parmaklıklar ardında geçen,
Seyre daldığım âlem.
Yalanları akşam esen rüzgâra bırakırken,
Küfreden ağzımı
Denizin tuzlu suyuyla yıkamalıydım.
Ve aldığım ahlar için
Büyük bir ateş yakıp
Kapı, kapı dolaşıp, her laf ettiğime
Utanarak ayaklarına kapanmalıyım.
Bir ara
Hiç yaşamadığım çocukluğum da kalan
Annemi düşündüm.
Babama olan öfkesini soğutmalıydım.
O hiç bitmeyen,
Ölümüne dek uzayıp giden öfkesini
Gözyaşlı başını göğsüme alıp bastırmalıydım.
Ve babam.
Hoyrat bakışlı sarı saçlı mavi gözlü
Belki binlerce şiir yazılası gözlerine takılmalıydım.
Derin bir nefes alıp,
Korkmadan doyasıya bakmalıydım.
Zalim ve zavallı oluşunu unutup
Yediğim tokattan artık pişman olmalıydım.
Ve beklide
Tarihe kanlı harflerle yazılacak olan bir savaşta,
En önde duran bir kumandan olup
Bir felaketin yazgısını
İçten bir tebessümle dağıtmalıydım.
Hatta.
Dünyanın dengesizliğine terkedilmiş,
Çetin bir imtihandan geçen,
Afrika da aç bir bebeği kucağıma alıp,
Onu gözyaşlarımla doyurmalıydım.
Ölmüş ve çoktan unutulmuş
Bir şehidin mezarındaki toprağına karışıp,
Yaralarını sarmalıydım,
Alnındaki terini silerken yorulmalıydım.
Ya da
Bir dilencinin eline tutuşturulan,
Bozukluk olmalıydım.
Ki
Sıkmalıydı beni avuçlarında,
Sıktıkça ziyanlığımı unutmalıydım.
Yine söylüyorum.
Baharı solumalı insanlar, öfkeler, savaşlar, işkenceler
Daha binlerce sayamadığım bir yığın acı
Artık baharı solumalı
Neyi nereye terk ettik/giderken
Biz bile bilemedik/ardımızda kalanı
Sessizce açtım huzurun kapısını
Aradı gözlerim neyi aradığını bilmeden,
Unutmuştu çünkü aradığını/ Gafletten.
Ey hırçın ve heybetli yaşam
Konuş benimle sana sesleniyorum.
Bulamadım ziyan olmayan bir insan.