baharı hiç yaşamadım
ben doğarken dökülüyordu hazan yaprakları
ben doğarken sarmıştı toprağı küf kokuları
varoşların çamurlu arka sokakları mekanım
ayaklarım çıplak ve yamalı idi mintanım
dinmedi yıllarca karın ağrılarım
baharı hiç yaşamadım
açamadım çiğdem gibi kar beyazı ölüme inat
mavi gök yüzüne sarı çiçeklerimi...
efil efil meltemler okşamadı saçlarımı
kelebekler konmadı dallarıma
kuşlar şarkı söylemedi
baharı hiç yaşamadım
ıslatmadı saçlarımı ince ince yağmurlar
güneş göz kırpmadı doğudan batıya
yıldızlar yorgan olmadı üstüme
dingin bir gecede, bir kayan yıldız görüp;
dilek tutmadım hiç...
yedi renk gök kuşağına
kollarımı açıp koşamadım coşkuyla
baharı hiç yaşamadım
yaz hiç gelmedi bana
dokunamadım yarin başak saçlarına
gözümü kurşuniliklere açtım
gördüğüm tek sarı güz yaprakları
sırtımdan yedim sert poyrazları
tutunamadım hayata sıkıca
sürüklenip durdum kaderin bilinmezlerine
baharı hiç yaşamadım
tatmadım sevmeyi, sevilmeyi
tanımadım sevgiyi
yüreğim kanat çırpmadı heyecanlara
umutla bakamadım yarınlara
yarasalar gibi sarınıp karanlıklara
son baharın son ışıklarında
sürükleniyorum çaresiz.
baharı hiç yaşamadım
her günaydınım hüzün
her gün batımı ziyanım oldu
göz açıp kapayana dek yaş altmış
artık başım eğik manzaram toprak
saatler hızla geçiyor tiktak...tiktak
dalda sallanan son sarı yaprak bedenim
infazı bekliyorum
mayıs 2006
Kayıt Tarihi : 26.12.2006 14:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çocukluğum ve gençliğim tam bir kaos içinde kendime bir kimlik aramakla geçti. Kendimi bulduğum zaman ise vakit çok geçti. Ben baharı hiç yaşamadım. Gözlerinde mutluluk parıltıları olan genç nesli gördüğümde imreniyorum. İçimi bir burukluk kaplıyor.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!