Baharı Hiç Yaşamadım Şiiri - Metin Doğan 2

Baharı hiç yaşamadım
Ben doğarken dökülüyordu hazan yaprakları
Ben doğarken sarmıştı toprağı küf kokuları
Varoşların çamurlu arka sokakları mekanım
Ayaklarım çıplak ve yamalı idi mintanım
Dinmedi yıllarca karın ağrılarım

Baharı hiç yaşamadım
Açamadım çiğdem gibi,
Kar beyazı ölüme inat,
Mavi gök yüzüne sarı çiçeklerimi...
Efil efil meltemler okşamadı saçlarımı
Kelebekler konmadı dallarıma
Kuşlar şarkı söylemedi...

Baharı hiç yaşamadım
Islatmadı saçlarımı ince ince yağmurlar
Güneş göz kırpmadı doğudan batıya
Yıldızlar yorgan olmadı üstüme
Dingin bir gecede kayan bir yıldızı görüp,
Dilek tutmadım hiç...
Yedi renk gök kuşağına
Kollarımı açıp koşamadım coşkuyla...

Baharı hiç yaşamadım
Yaz hiç gelmedi bana
Dokunamadım yar'ın başak saçlarına
Gözümü kurşuniliklere açtım
Gördüğüm tek sarı, güz yaprakları
Sırtımdan yedim sert poyrazları
Tutunamadım hayata sıkıca
Sürüklenip durdum kaderin bilinmezliklerine

Baharı hiç yaşamadım
Tatmadım sevmeyi sevilmeyi
Tanımadım sevgiyi
Yüreğim kanat çırpmadı heyecanlara
Umutla bakamadım yarınlara
Yarasalar gibi sarınıp karanlıklara
Son baharın son ışıklarında
Çaresiz bir mahkumum

Baharı hiç yaşamadım
Her günaydınım hüzün,
Her gün batımı ziyanım oldu
Göz açıp kapayana dek yaş altmış
Artık başım eğik, manzaram toprak...
saatler hızla geçiyor tik tak...tik tak...
Dalda sallanan son sarı yaprak bedenim,
İnfazı bekliyorum...