Baharı Düşlerken Şiiri - Dinmez Er

bahar müjdesi semadan yağan altın damlalar
toprak, ağaçlar, çiçekler arılarda pür telaş, heyecan
titredi gönül telleri sevda bulutları kalplere doldu
erikler, bademler gibi aşklarda çiçek açtı baharlar

son bulsun sitemler, solmasın tomurcuklanan güller
mor dağlarda açan kan çiçekleri gibi olmasın gözler
yalnızım, asırlık tunç bir Roma heykeli gibi tek başıma
en büyük yalnızlıklarla başlarmış bazen baharlar

gökte yıldızlar, gözlerimde damlalar, usumda anılar
dışarıda kokularıyla bahar uyutmadılar sabaha kadar
ah aşklar neden böyle uzak çok uzaksınız benden
pala bıyıklı, kırmızı gözlü, kar beyaz bir evcil tavşan
niyet çekti pembe diliyle benim için niyet kutusundan

susmuyor gönlüm aşk adına niyetleri açıp okusamda
bir düş, bir rüyaydı belki aldatıcıydı gerçekmişçesine
dal boynuzlu iki geyik, çıngıraklı yaylı kızak, götürdü
kar-boran kışlardan binbir kokulu semanın koynuna
baharların mavi-yeşil serinliğinde açtım gözlerimi...

dar bir patikada adımı fısıldıyordu çiğdem, kır çiçeğim
kıpırtısız göl, ormanın saçlarını tarayan gümüş aynaydı
sabah türküleri programına başlamıştı çalı bülbülleri
bu dağlar, yaylalar, yemyeşil ovalar, billur akan sular
sincaplar, şahinler, tavşanlar ve tombul güvercinler
onlar benim gözüm kulağım, can dostlarım, herşeyim
yalnızlığımı paylaşan floram, faunam gurur abidelerim

pala bıyıklı, kırmızı gözlü kar beyazı bir evcil tavşan,
bana hediye, bir niyet çekti bahar şerefine, boş çıktı(!)
ah aşk, neden benden böyle uzaksın, yalnız bırakırsın?
hani baharla yeniden doğardı aşklar(?) boş kalpler,
kapılarını açardı, sevda bahçelerini seyreylerdi gözler...

Dinmez Er / Şiirleri / Çeşme / 2021. 12. 31 /