Baharı Bile Şiiri - Fahri Bulut

BAHARI BİLE
Gel gör de İzmir-i met edip sevme,
Her yöresi ayrı bir cennet deme,
Gâvur diyenleri kınayıp, yerme,
Farklı güzellikte baharı bile.

Mest ediyor koku saçan çiçekler,
Cıvıldaşan kuşlar, renk renk böcekler,
Verimli ovası yeşil göcekler,
Benzersiz kokulu çiçeği bile.

Üşütmeyen kışı yaz bahar gibi,
Ötüşür bülbüller hep seher gibi,
Berrak mavi deniz gözükür dibi,
Ilgıt ılgıt eser lodosu bile.

Ayrımsızdır her insana bakışı,
Şarkı söyler Gediz ırmak akışı,
Hiç bir ülkede yok kilim nakış-ı,
Mütevazı yaşar varsılı bile.

Derdi ortak böler dertli kullarla,
Yaşlı, yetim, öksüz yalnız dullarla,
Selam alıp, vermez zalim olanla,
Yardımlaşma sever yoksula bile.

Atatürk’ü eşsiz sevgiyle sever,
Yaratandan sonra en yüce değer,
Her on kasım anar başını eğer,
Vaz geçmez Atadan öldürsen bile.

Gerici, dinciyi, kinciyi sevmez,
Akrabası olsa asla hoş görmez,
Beş kuruşluk dahi bir değer vermez,
Kadını, çocuğu, torunu bile.

Çok evlerde kedi, köpek beslenir,
Oğlum, kızım diye sever seslenir,
Sevmeyen birini yerer, hislenir,
Saldırıp, ısırmaz köpeği bile.

Rızazade, üzgün geç göçtüm diye,
Gezdim hayran oldum en ücra köye,
İmrenen duymadım saray var beye,
Mutluluk yuvası baraka bile.
27.02.2023
Fahri Bulut Rızazade