Baharda Tan Hâtırası Şiiri - Abdullah Tukay

(Fedorov'dan muktebes)

Galibane aydınlatarak, yavaşça yine tan atıyor;
Hüzünlenip kederlenerek, ağır ağır ay batıyor.
Birbiri ardınca yok oluyor, gökte yıldızlar sönüyor;
Tan yeli hafif hafif esiyor, yapraklar sallanıyor.
Örtüsünden sıyrıldı, açıldı, yemyeşil kırlar;
Kalktı, yerleri kaplayan kapkara örtü.
Sessizce yatmış, yorulmuş, gece boyunca günü bekleyerek,
Parlayarak, yayılıp yatmış göller, sihirli ayna sanki.
Sevinçli yeşillikler, gülümser çiçekler, lâleler;
Bülbüllerden yağar, yağmur gibi, methiyeler.
Durmuşlar, görmek için erkenden, tabiatın
güzelliğini, Gökyüzünde ak kuşlar gibi geçen, bulut
kümeleri. Karşılanacak en güzel ân, bahar tanıdır,
Bu vakitte düşün, şâir: Geldi ilham, düşünsen.