Baharda Solan Fidan Şiiri - Fahri Işık

Bir hayat söndü baharında
Tüketti yok etti kendini.
Karardı gök yüzü simsiyah,
Kıyametin matemi gibi yağdı,
Bu şehrin üstüne düştü.
Mahşerin gürültüsü başladı
Işık hızıyla yarıştı hayat
Cepe çenre kuşattı geceyi
Bir yıldız kaydı dedeler köyünden
Bir körpe fidan yıkıldı
Sonra matemin seli aktı tarsusa.

Bir hayat söndü baharında
Tükendi yok oldu kendi kendine
Feryât'lar hastahane koridorlarından
Irmaklarca aktı evlere
Işklar karadı sokak fenerinde
Hüzünler yayıldı caddeler boyu
Zamansız ceneze ilanı hoperloda
Ağıt gibi selâ'sı minarelerde
Not düştü sayfalarına takvimlerin
Kahrolası bir cumaertesinden
Kara pazar sabahına geldik
Saatleri durdurduk, on bir otuzda

Bir çiçek koptu dalından
Bir tomurcuk soldu erkenden
Kokusu buram buram
Her şeyden habersiz çekip gitti
Acılı analar babalar dostlar
Pınar gözler ıslak mendiller
Kahır yüklüler ardında kalan
Umutlar sabır taşına kaldı
Lokmanın kendine hayrı yok
Bu yara başka yara
Tek ilaci varki oda zaman
Dönüyor dünya, sürüyor yaşam
Bir hayat söndü baharında
Yok oldu göçtü, bilinmez sefere
Bir çiçek düştü dalından
Savruldu yaprakları rahmet oldu
Fırat dediler adına,TANRI verdi
Neylersin'ki sevmiş,
Onu veren geri aldı
Ardında yaşlı gözler
Dudaklarda rahmet kaldı..