Bahara Yenildiler

Bahara yenildiler

iki ayrı baharın dalıydılar;
biri ilk, diğeri sondu
ve kan ter içinde bir yaz aralarında duruyordu
bahara yenildiler.
Şahrud taptazeydi, filizdi.
yüreği güneşi içecek denli kar yangınıydı,
her ucu ayrı bir yeşile sevdalı...
cemreler yaşamla arasında ana sütüydü
toprak var gücüyle ayakta tutuyor,
kendini ve doğurganlığını ona sunuyordu.
şahrud ise, her dalı yeşile bir tomurcukla karşılık veriyordu,
içtiği her damla güneş ile çiçekleri çıtlıyordu.
sanırsın rengarenk gülümseyen yeryüzüydü.
seyduna ölüme, ölümüne yakındı, çınardı.
şahrud'un giyindiğini soyunuyordu
ve gelinsi dalları soyundukça çıplaklığından utanıyordu.
solan yüreğiyle her seher güne biraz daha sarı duruyor
ve biliyordu;
ten soğuması çoğu kez elinde ak kefeniyle vaktinden
önce geliyordu.
seyduna'yla şahrud'un tek ve bütün bağları
ayrılıkları da olan mevsimin en uzak uçlarına tutunmalarıydı.
mevsim haziran sonunda kendini yakınca koptular,
ve artık birbirlerinin kışında bile yoktular....