Bahara Beş Kala Şiiri - İbrahim Bayraktar

Bereketli günlere gebeydi yarınlar.
Tutunacak dalı kalmayan soğuklar;
Sinesine çekilmiş nemli topraklar;
Ölü toprağı serpilmişçesine durgun,
Yufka yüreğiyle, anne şefkatiyle,
Gelecek baharın yolunu bekliyordu.
Güneşli günlerin özlemiyle yanıyor;
Binlerce tohuma analık yapıyordu.

Minik bir tohumun inlemeleri duyuldu,
Üzerindeki tonlarca ağırlığın altından.
Yavaşça başını kaldırdı, doğruldu yerinden;
Bir filiz, bir filiz, bir filiz daha...
Onu gören tüm tohumlar birer birer fışkırdı.
Görücüye çıkmış kız gibiydi,
En güzel elbiselerini giyen dağlar;
Göğsünde taşıdığı nadide çiçeklerle,
Sevenlerine koşuyordu.

Ninem gözlüklerini aşağı indirmiş,
Gözlüğünün üzerinden bakıyordu,
Toprak, kadın gibidir. Dedi;
İlgi ister, sevgi ister,
Sevdi mi tam sever,
Ne kadar işlersen, o kadar verir,
Okşadıkça un-ufak olur, erir erir...
Eğer ki bilirsen işin sırrını;
Sen bir istersin, o, on verir.