Bahar Vurgunu Şiiri - Fatma Nur Yılmaz

Sen önce
Bahar olup geliyorsun
Yalnızlığıma,
Sonra ardında
Koca bir şehirle
Çiçek açıp
Sev diyorsun;
Şu doğan güneşi,
Karlı dağların altında
Yatan servileri,
Kanı kaynayıp duran
Göçmen kuşları...
Ben bahar olup
Bilmediğim türkülerde
Yaşıyorum.
Sesi yankılanıyor
Ayazda,
Bahar kokulu
Yalnızlığımın...
Ben gidemediğim
Baharla koşuyorum.
Sonra sen tekrardan
Kuş olup gidiyorsun.
Demiştim sana;
Hangi mevsimden gidilmez ki...