Bahar Ve Gül Şiiri - Abdullah Zeybek

Kızıl bir sonbahar akaşamıydı
Ruhum vecd içinde
Gönlümde hüzün vardı
Seninse açmış gül gibi
Tebessüm tebessüm
Yüzün vardı.
Birden havayı sardı
Bahar kokusu gibi
Hüznümü benden aldı
Kurulmuşuz toprağa
Ana kucağı gibi
Bizdeki sefa kimde
Bahar'ı görünce sonbahar
Birden bahara dödü
Bir gül uzattı aşıkane
Ben kaldım bir kenarda
Maşukane
Ne çare
Mevsim bildiğim mevsim
El aynı el
Gülleri sende
Dikeni bende kaldı
Elim kanar
Yüreğim yanar
İçim yanar
Yanar ha yanar
Sevdiğim yar
Bağrımı yar
Sensizlik bilsen nasıl
İçimi oyar
Oyar ha oyar.