Bu günden başlayarak her sabah bilgisayarına kısa bir not olarak ben düşeceğim. Sana sabahı, güneşi, bulutları, rüzgarı, ağaçları, seni, bizi ve yurdumuzu anlatacağım. Hayatı anlatacağım sana benim penceremden. En çok da seni ne çok özlediğimi ama bunu sana değil rüzgara söyleyeceğim. Üzülme diye.
Sen, şu saatlerde uykunun en tatlı yerinde olmalısın... Dünyanın öbür tarafında… İyi uykular uyu, tatlı rüyalar gör. Bu gün, on iki yıl önce bir akşamüstü evimize gelen 'pamuk” kız beni erkenden uyandırdı; aç olmalı. Başucuma oturmuş, kuyruğunu burnuma sürüyor ve mım mır ediyor. Sessizce kalktım. Peşimden mutfağa geldi, ayaklarıma dolanıyor. Bilirsin, hakiki Van kedisidir. Sevilmedikçe yemek yemez, uyumaz. Sanki insan yavrusu… Yemeğini vermeden başını okşadım, kulaklarını, bıyıklarını sevdim. Ezan okunuyordu…
Sonbahar geldi ya, üşüdüm biraz. Tekrar yatağa döndüm. Uyumak ne mümkün. Bu sefer de “mavi” geldi; evin deli oğlu. Biliyorum “fındık” kız da hemen kapının arkasında sırasını bekliyor. Anlaşıldı, yatak keyfi mümkün olmayacak. İşe geç kalmadan kalkmalı... Daha yemekleri verilecek, kumları temizlenecek... Evde üç Van kedisiyle uyumak ve uyanmak... Baban uyuyor. Şimdilik hoşça kal. Sevgiyle… Öpüldün.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!