Bahar Gözlü Yâr Şiiri - Resul Üstün

Küçüldü bu koca şehir.
Tüm caddeleri,
sokakları dar geliyor.
Dar geliyor Sur Kapıları.
Nefes alamıyorum,
yüreğim daralıyor Bahar Gözlü Yâr.
Elimde değil,
gitmek istiyorum buralardan.
Dicle kenarında çiçekler solgun,
kuşlar durgun,
utangaç ve yorgun.
Yağmurlar isteksiz,
bereketsiz...
Üstelik toprak da kokmuyor artık.
Karıncalar telaşsız,
ağustos böcekleri sessiz.
Gözünü sevdiğim Bahar Gözlü Yâr!
Eskiden geceleri çıkarlardı,
şimdi gün ortası dolaşıyor yarasalar.
Ahhh!
Fiskaya'dan bakınca,
kükreyen o ihtişamlı Dicle yok artık.
Utancından olsa gerek,
gün geçtikçe
ufalıp yok olmakta.
Kelebekler bile şaşırdılar.
Çimen çiçek yerine,
dikenlere konar oldular.
Elimde değil Bahar Gözlü Yâr!
Gitmek istiyorum buralardan.
Bu şehrin gök kubbesi bile,
bir başka kasılmakta artık.
Çünkü yıldızları
yalnız geceleri değil,
gündüz de kayabiliyorlar.
Anlamsızlaştılar,
bir bir yitip gitti tüm güzellikler.
Ahhh!
Ah gözünü sevdiğim Bahar Gözlü Yâr!
Daralıyorum,
nefes alamıyorum,
boğulmak üzereyim bu şehirde.
Oysa kutsal kitaplar böyle yazmaz,
peygamberler böyle demezler.
Kitaplar başka yazar,
doğa bir başka rol yapar.
Elimde değil,
gitmek istiyorum bu şehirden.
Kışlarında lapa lapa karların,
baharlarında yağmurların yağdığı,
göklerinde yıldızların parladığı
yaşam dolu diyarlara gitmek istiyorum.
Biliyor musun?
Biliyor musun Bahar Gözlü Yâr?
Artık her Diyarbakır Temmuzu'nda,
Dicle'nin bakır sularında,
oksitli kardelenler açıyor.
Doğanın dengesi,
benim aklım bozuldu.
Artık bulutların çarpıştığı yerde değil,
yüreğimin orta yerinde çakıyor şimşekler.
Bir muammadır çözemedim.
Küçüldü bu koca şehir.
Sokakları, caddeleri bir yandan,
yüreğim öbür yandan daralıyor.
Nefes alamıyorum Bahar Gözlü Yâr!
Boğulmak üzereyim.
Üstelik ayaklar da direnişte.
Yürüyemiyorum.
Daha kötüsü;
sevdasızlaşıyorum.
Sevdalar mı tükeniyor,
ben mi bitiyorum?
Anlayamıyorum.
Zorlanıyorum Bahar Gözlü Yâr.
Gitmek istiyorum.
Sevdasızlaşan bu diyardan,
sevda yüklü diyarlara gitmek istiyorum.