Bahar Gelir Şiiri - Erhan Katı

Mevsim kış, yollarım buz gibi,
Konuşanın ağzı yok, var hep dili.
Aklım karışık darmadağın şimdi,
Başım ağrır durur, dolmuş kazan gibi.

Bir çocuk gibisin, temiz ve deli,
“Çılgınım” dersin, olmazsın edebi.
Gözler kapalı, peşinden sürüklersin beni,
Meçhuldüm varlığımla, kayboldum şimdi.

Yaşamadan ömrümün yarısı gitti.
Sessiz çığlıklarımla, sesim kısıldı.
Yaz güneşinde bile, bedenim üşüdü,
Kış günü hep yalnız, baharım hiç olmadı.

Uyan ey güzel gözlüm, artık uyuma,
Hayat acımasız, hep kanma yalana.
“Ölümüne” derken, ders al bırakanlara,
Menfi dünyada, biter yok olursun sonra.

Benim ömrümün yarısı bitti,
Kime “dost” dediysem, arkamdan vurdu.
Binleri eledim, kalan, bir zalim oldu,
Günler hazan hep sonbaharım oldu.

Para saadeti getirmez oldu,
Parasızlık ise, merdi bozar oldu.
Kaderim bana hep acımadan vurdu,
Sitemsiz geçmişe, gelecek kambur oldu.

Ara sıra sende eğ başını “kadermiş” de bu,
Demezsen; “geç bunları oğlum vaktin doldu”.
Fanidir kul, hafif dünyevi ceza bu,
Sende düşersin bak, bahçendeki çiçeğe ne oldu.

Diz ihtiyar bükülür çekmez bu gemi,
Kaptansızda olmaz biliyorum bu teni.
Platonik dikenler kaktüs gibi,
Sabırla şükret daha az acıtır bu teni.

Doğaya aşık ol, yeşili de solar,
Su iç pınarından, sonra suyu da kurur.
Aç kollarını esen rüzgarlara, yazıda biter,
“Doymadım bir ömür” dersin, ansızın bahar gelir.

(16.07.2007
Erhan KATI)