Bahar Bahçelerinde Düş Kırıklıkları

Ağır köhnemiş takalar geçer yorgun gözlerim önünden.
Ardında şımarık çığlıklarla uçar karbeyazı obur martılar.
Acı bir anının izi düşer birden yüreğime, yürek kanar.
Eğilir üzerime siyah gül tomurcuğu, bakıp yüzüme ağlar.
' Sen yoksun ya...' diye başlayan bir şarkı iner suskun dilime,
Ellerinden tutup kaldırırım per perişan ve öylesine sefil geceyi,
Adı kötüye çıksa da şehvet kokan sokakların yosmaları gibi.
Efkardan postu sermek geçer aklımdan salaş bir meyhaneye.

Bir vakitten sonra geliversen derim, sokuluversen yanıma sıcacık.
Sakız kokulu nefesini yudumlasam hasretle, konuşsak azıcık.
Yalçın kayaları döven kudurgan dalgaların gürültülerine inat,
Birleşmelerimiz de, ayrılmalarımız gibi ateşli velakin usulcacık.
İsteksiz adımlarla, yeni yeşermiş umutlarla dönsek evlerimize,
Çaylar demlesek tavşan kanı sen orada, burada ben, kendimize.
Kadehler kaldırsak yalnızları oynayan küskün gölgelerimiz şerefine.
Güneş doğmasın isterim o güzel başını koyamadığın yastığa,
Somurtuk duvarlara, tavana, beyaz çarşaflı serin, sensiz yatağa...
Allı, morlu, gonca güller derlesem senin için bahar bahçelerinden.
Kıskanırlar bilirim, dikenleri kanatır parmaklarımı, çizilir ellerim.
Everest kadar yüksek özlem fırtınaları kopar, ürperir bedenim.
Gönlünün duvarlarına çarpsın, yankılansın kalbinde sana ait sözlerim.
' Sözler eğer söylenmezse zehirler, birde kağıtlara yazılmamışsa.'
' Farkımız kalmaz ham meyveden, yeterince acı çekilmemişse.'