Herkez beni yaşar zanneder ama,
Ben kendi içimde ölüyümdür aslında.
İçten içe kemirilmişimdir bilmezsiniz,
Bir sabah içi boş bir kutu gibi devirirsiniz.
Ve yıkar beni imam,
Ama yoktur içimde iman,
Kederin ahkam kestiği,
Feleğin en kesif çizgilerinin içindesin.
Bilinmezliğin ardındaki yüzünle,
Hoş kokuların buluştuğu yerdesin.
Nerede doğduğunu bilmeyen,
Caanım İstanbul,
Yaşlanmış ve arsızlaşmış bir kadın rolünü oynuyor şimdi.
Cesareti yok eski günlere dönmeye,
Bir savaşı daha kaldıramaz kalbi.
Öfkeliyim be istanbul sana
Bir çiçeğe can suyu verecek kadar ömrün,
Dudaklarında vakur bir sıcaklık...
Ve bir akşam güneşiyle gelir hüznün,
Beklenmedik korkular içinde sen ölüsün.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!