Bağrımda Açan Acı Şiiri - Memduh Atalay

Bağrımda açan acı göç ağıdı yalın sızı
Ellerim gökyüzüne asılıdır yüreğim titrek benim
Boynum eğik kalbim tenha değil elbet
Yaralıyım doğru yaralıyım kalbime eğildim
Eğildim kalbim bir süreyya yıldızı
Her göge doğamam ben her göze görünemem
Yalnızım taşra düştüm senden diye
Kavuruyor her yağmur sonrası göğsümde acı
Anne sen hangi acıyı katık ettin emzirdiğin sütüne

Vakti kuşanmışlardan ve yenilmemişlerden vakte
Bir mızıka mı çalınıyor alaturka bahçelerde
Toyum mahzundu benim düğün bilmedim
Ağlamayı öğrendim helal sofralarda
Bir de içe akan gözyaşının sihrini
Sonra dağca susuşlardan son nefer son çırak
Sözü mesnevi bahçelerinde içtik bin belâ
Evet ben hüzün mimarıyım yıldızlardan kule
Ölüme ayarlanmış saatim -ki kıyamet-
Saat değil mi usta söyle bana
Tüm acılar mektebini atlamadan okudum
Sözüm söz ekilmedik toprağım kalmasın
-Kalu belâ- yazgımızı hüzün yazan
Anne hüzünlerimi nakışlayan gözyaşın nerde _