Bağrım Yanar Şiiri - Hikmet Aksu

“Çölde mi yitirdim?
Yoksa, göl kenarında,
Ararım yavrumu geyikler gibi.”
Ağıtlar yakayım,
Döveyim başımı, dizimi
Diner mi yürek yangını?
Yokluğunu doldurur mu
Koskoca İstanbul?
İsmini haykırsam milyonlara;
Kim anlar ta Kars’tan duyulan feryatları
Kim ortak olur matemime?

Seni gelin görmekti umudum.
Seni kara gözlü
Sırma saçlı
Ay suratlı hain.
Senin yerine koyamam kimseleri,
Senin gibi sevemem
Asla sevemem.
Söylemeye yeltensem adını;
Dilim tutulur ağzımda,
Buğulanır gözlerim.
“Yavrum hasretine nasıl yanayım? ”
Sesin kesik, resmin kayıp
Nerelerden bulayım? ..
Cennet senin mekânın
Melekler yoldaşın,
Varamam ki onlara sorayım.

Hey güzeller güzeli fâni,
Gökçe ceylan balası,
Minik kuzum, maralım;
Ateş saldın ocağıma
Kora düşmüş yanarım.

Veren aldı seni bizden.
Sen mi sevdalandın toprağa?
Kefenin gelinlik…
Ağıtlar halayına türkü!
Nerde gelin araban?
Nedir o bindiğin tabut?

Sanma ki sade benim ağlayan
Hıçkırıklar duyarım,
Gideceğin diyardan.
İstanbul şahit
Şahittir göz yaşlarımızla
Islanan kabristan.

Başın sağ olsun diyene,
Kızmam gelir; sabır dileyene…
“Sahiden, öldü mü? ” Derim kendi kendime

Alman erken olmadı mı?
Bari sevimli yaratmasaydın Ya Rab!
Aşık etmeseydin bizi ona.
Almak için mi verdin?
İsyanımı bağışla,
Bağışla Allah’ım.

Tombul elleri üşür,
Yorulur küçük kanatları.
Ey melekler;
Dikkat edin, dağılmasın saçları.
Uçamaz körpem,
Kara toprak basmış bağrına,
Bırakır mı Kübra’mı?

Şimdi cennetin baş köşesinde
Bir nadir tuba dalı.
Tüm Salihlerin gözdesi,
Peygamberin hizmetlisi

Ben gülsüz,
O, gülzarı cennet bağlarının.

Rahat uyu yavrum,
Allah rahmet eyleye
Sen günahsız yavrusun.