Bağrı Yanık Şair Şiiri - Baki Ortak

Bir sokak lambası yanıyor dışarda,
Titrek bir ışık gibi yüreğim,
Her yanım sessiz, ama içim…
İçim tam bir curcuna.

Bir ismin yankısı dolanıyor duvarlarda,
Bir gülüşün izi kalmış sanki rüzgârda.
Her nefeste biraz daha eksiliyorum,
Her susuşta biraz daha batıyorum karanlığa.

Bir zamanlar kalbim kuş gibiydi,
Uçardı gökyüzüne sevda diye.
Şimdi kırık kanatlı,
Bir pencere kenarında çırpınıyor umutsuzca.

Ne zamandır aynalara bakamıyorum,
Çünkü orada gördüğüm yüz,
Ben değilim artık.
Bir şair var o yüzde,
Bağrı yanık, gözleri dolu,
Söyleyemediği binlerce söz boğazında düğüm.

Kalemim elimde titrerken,
Her kelime bir bıçak gibi iner yüreğime.
Yazarım…
Çünkü yazmazsam deliririm.
Ateşimi satırlara dökerim,
Küllerinden bir anlam ararım.

Bir zamanlar bir sevda vardı,
Bir umut, bir nefes…
Şimdi o da bir hatıra,
Geceleri yakar, gündüzleri küller.

Bazen gökyüzüne bakarım,
Bir yıldız kayar…
Ben dilek tutmam,
Çünkü ne dilesem geç kalmış olurum.

Kelimeler, tek dostum artık,
Bir de gecenin o derin sessizliği.
Onlar dinler beni,
İnsanlar değil…
Onlar anlar,
Dert nedir, yangın nedir, bilirler.

Yine yazıyorum,
Kendime, kaderime, o giden sevgiliye…
Belki bir gün biri okur,
Bir dizeye takılır,
Ve “Bu acı tanıdık” der içinden.

İşte o zaman bilirim ki,
Yalnız değilim yanarken bile.

Ve biri sorarsa,
Kimdir bu adam, bu kelimelerin yorgunu?
Deyin ki:

O, karanlıkla dost olmuş bir gönül eri,
Gözyaşından mısra yoğuran bir garip. bir Şair. bir Ozan.

Nemrut: dağın eteklerinde.
Eskitaş: köyün'de doğmuş.
Dert babası.
Yüreğini ateşte pişirmiş bir kuldur.

Adı mı?
Kul Ortak derler ona…
Bir yangının içinde yazmış kaderini,
Ve hâlâ,
Her satırında yanmaya devam eder…

KUL ORTAK