Bağıstın-ı Cinan Şiiri - Tuan Can Enç

Meğer ben ne hayallere düşmüşüm
Asırlardır yüzünü görmediğim
Güzelin peşine düşmüşüm

Çok aradım lakin bulamadım acizâne gönül
Düştüm yollara aradım durdum emsalî gürûh
Ruhlar aleminden kopup geldim âğlalleri hiçe saydım
Ben hayalimi yalnız ve yalnız sende bulmuşum

Alem-i harici yoktur bir düzen
Senin kadar güzel olamaz hiçbir acaib-i seb'a-i alem
Fuzuli gelir bazen insana nahf eylemek
O vakit geldiğinde insan gider alem-i mahşere

Ah-i zar oldum öldüm öldüm dirildim
Gittin amma koydun hasret ile cânı beni
Bir nefes dîdâr içün bin cân feda itsem n'ola
Hacı Molla gibi gezdim durdum

Gözlerimiz kesiştiğinde sanıyorum alemin imkân-ı mevti gelecek
Allahü Teâlâ'nın izniyle mevkim arşa erecek
O vakit ki geldiğinde cihan sona erecek
Bir kere dahi baksan ölür müsün acep

Bir Nebi gelip canını alacağım elbet dese
Ateş-i seyyal-i memat da gelse
Bin kere ölsem bin kere dirilsem de
Yine de senden asla vazgeçmem

Bütün ömrümü adasam da sana
Adüvv-i can olsan da bana
Yıkılmam dururum ayakta
Adim-ül imkan da olsa

Hayat bir sudur içine şifa verir
Ölümlü dünyada dahi çevreye ilaç gelir
Ahal sanki benim bu vücudum
Giden vurur gelen güruh

Hayattır ki dünya-yı fâniye
Yaşarız sanki bâd-ı hevâ
Benim varlığım bu dünyada beyhude
Sen olmadıktan sonra neye yarar ittibâ

Güzelliğine denk yoktur Bağıstan-ı Cinanda bile
Eşi benzeri yoktur Minindillahda bile
Şimdi gözlerimi açtım nefesimi tuttum
Uzattım ellerimi bırakma beni me'yûs

O nihâli hayli zaman oldu görmedim
Ama herçibâdabâd yine de beklemekteyim
Nasıl oldu da delirmedim hasretinden
Merak eder ölümü yeğlerim

Fazla da ırak değilim aslında sana
Sadece bakman lazım civâra
Bakarsın da gözlerin görür mü acaba
Âhufizâr oldum kurtar beni ya rab