Bağışlanamaz Şiiri - Meral Meri

Kimi seviyorsun yalnızlığım?
Kimin için bu denli hüzünlüsün?
Herşey sönüktü, karanlık bile.
Bağışlanamaz bir yalnızlık bu.
Çok uzaktaki benliğimi bulamam,
Kafamın içinde binlerce yazı var,
İhtiyarlamak istiyorum.
Bu korkunçluğu silmek bir şekilde,
Bu ruh halime bir ad gerekmiyor,
Yada bir bağışlanamaz hastalık adıda,
Çünkü yaşamdan düşürülen tüm yıldızların bir adı yoktu...
Yüz ifadelerim tam bir oyun bahçesi,
Süre verilen zamanın içinde mimiklerim yoruluyordu.
Bağışlanamaz bir yığın yıldızlarım düşüp ölüyordu.
Ben her gün ölü bir çiçeği toprağa gömüyorum,
Sırf başka çiçekler yaşasın diye.
Ve kendime dönüp sorduğumda
"Bu hiç de adil değil." diyorum
Evet, hiç de adil değildi...