Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bağışla aşkım; soluduğum hava, aldığım nefes,
Sensiz atan kalbimin atışlarını durduramadığım,
Yastığımda bulduğum bir saç telini göğsüme bastırıp,
Sessiz geçen gecelerimde uyuduğum bir kaç saat için,
Bağışla bir tanem; hatalarımı, günahlarımı, sevaplarımı paylaşıp,
İçten, sevecen, güvendiğim, özlemlerimi anlatabildiğim,
Seni cinsiyetsiz, mert bir dost olarak gördüğüm için,
Bağışla bebeğim; yeni yüzlere göz ucu ile bile bakmadan
harika bir şiirinizi daha okuxdum teşekkür ederim
sevgiye yürekten sesleniş...sevginiz gönlünüzden eksik olmasın......sevgi ve saygılarımla kutlarım.....atılkesmen
O kadar içten ve samimi bağışla demişsiniz ki bağışlamalı bence ama tekrar güvenebilecekmisin bu da çok önemli ...Mehmet Karlı
güzel bir anlatım, sen bağışlayabilecek misin seni senle bıraktığı için?..
sevgiler
safure yıldırım
bağışla sevdiğim...ne ruh inceliğidir bu..nasıl bir düşünceden çıkan terir bu...tebrikler.....atıl kesmen
şiir perisinde günün şlairliğinizi kutlarım
sevgi böyledir işte, sevilene duyulan sevgiden bile sevilenin incinmemesini istemek ,
incelik burada
gönlünüze sağlık
hıfzı özbekmez
Bagislanacak birsey yok, sevmek var.Tebrikler
Bağışla aşkım; soluduğum hava, aldığım nefes,
Sensiz atan kalbimin atışlarını durduramadığım,
Yastığımda bulduğum bir saç telini göğsüme bastırıp,
Sessiz geçen gecelerimde uyuduğum bir kaç saat için,
Bağışla bir tanem; hatalarımı, günahlarımı, sevaplarımı paylaşıp,
İçten, sevecen, güvendiğim, özlemlerimi anlatabildiğim,
Seni cinsiyetsiz, mert bir dost olarak gördüğüm için,
Bağışla bebeğim; yeni yüzlere göz ucu ile bile bakmadan,
Başka bedenlerle aldatmadığım için,
Düşüncelerimde yalnız sen olduğun halde,
Beraber dolaştığımız yerlere tek başıma gidip,
Bir bardak çayı sensiz içtiğim için,
Bağışla sevgilim; sensiz olamadığım,
Gözüm senden başkasını görmediği için, bağışla beni.
Canan Hanım tebrik ederim Kadın Severse böyle sever onsuz nefes bile bir bardak çay bile haram olur ve asla karşılık beklemeden sever hep sever anne babasını sever kardeşlerini sever arkadaşlarını sever eşini sever çocuklarını sever komşularını sever minik bir kuşu sever üstü kirli paslı bir sokak çocuğunu sever bir öksüzü sever mutlaka sever sevgisiz yaşayamaz selam ve sevgilerimle
Canan hanım...söz kalmamış söylenecek...duyguların gemi tutmamış, dizginler kâr etmemiş, kıskançlık olmamış, sevdiğinizden gayrı, hayat tatsız, tuzsuz birşey olmuş, uykular haram, onsuz içilen bir çayın yudumları bile boğazınızda dizi dizi olmuş...
Velhasılı sevdiğinizden gayrı hayat yaşanmaz olmuş, alınan nefeslerse pişmanlıklarla dolmuş...
Bunu pek telaffuz etmeyi sevmez kimileri ama...ben açıkça söylerim...içten gelene gem vurulmazmış...hani derler ya, insan sevdiği ile olamayınca hele bir de onu toprağa verince...alınan nefes ölümden beter olurmuş...şiirinizde işte bunu hissettim...
Bir şiirimin son dizesi geldi aklıma...yâr uğruna ölüm gelse, ölüm bile gül kokar...
Sevgi ve muhabbetlerimle...
Tebrikler ablacığım sevginin yoğunluğu bu kadar mı güzel anlatılır ve bir insan bu kadar mı sevebilir? yeni şiirlerini bekliyorum...
Bu şiir ile ilgili 21 tane yorum bulunmakta