Bağınızda Açan Bir Çiçeğim Ben

Bağınızda açan bir çiçeğim ben.
Belki hiç tanımadığınız.
Bir kelebek kanadındaki diken incitti beni,
Bir de “onlar” diyenler.
Öylesine sevdim ki herkesi
Adını bile sormadan,
Gördüğüm düşü yormadan,
Yorulmadan sevdim…

İlkin Anadolu’da açtım.
Vakit tamam oldu dediler;
Tanımadım sınır, hudut, engel, aştım.
Yakut illerini gördüm düşümde,
Asya’nın bağrına gülleri saçtım.
Buz çöllerinde nazlı, gelincik.
İncecik.

Önden gidin dediler, gittik.
Sanman ki deryada yittik.
Tohum olmaktı dost bağında niyet.
Bir düştük toprağa binlerce bittik.

Desinler istemem,
Onca tufandan sonra
Uzattığın ellerde uyanan pervane,
Çekince düştü nârına,
Cehennem diyarına.
Korkarım,
Ondandır rüyalarım hep yarım…

Varsın böyle desinler,
Ardımca söylesinler:

Kaç zaman geçti yoksun.
Gönüller boş kalp bomboş.
Sensiz kalan yerlerde,
Hancı sarhoş han sarhoş.

Saplanır ciğerime bir zağlı hançer.
Bir sitem, bir nazar, bin kurşun eder.
Uzanıp tutamadığım var nice bir el.
Kervansız bu katar de nasıl gider.

Zay olan ne ki yağmurlardan sonra
Bir namlu ucunda filizlenen gül.
Tutuşan bunca yangın ardından
Yağmakta kalbine ülkemin kül.
Ay vurdu düşlerimin üstüne, az
Sen gelmez oldun yaz günleri bile ayaz…

Hayat sende, neşe sende, can sende,
Ruha hayat üfleyen ölümsüz ilham sende.
Bir harf kırk yıllık hatırdır derler.
Sevmeyen kalp say ki kında paslanan hançer.
Bilemez kimseler onu sen gibi.

Bağımızda açan bir çiçeksin.
Belki hiç tanımadığımız.
Bir kelebek kanadındaki diken incitti seni,
Bir de “onlar” diyenler.
Öğreten dedik adına,
Öğretmen bazen.
Öylesine sevdin ki herkesi,
Adını bile sormadan,
Gördüğün düşü yormadan
Yorulmadan…

Ürkek bir mum alevi gibi salınır,
Titrerken ruhum.
Fanusunla ebediyet bahşettin,
Müteşekkirim.
Son erguvan da düştü bahardan derken,
Şenlenen gönül köşküm senin eserin.
Teşekkür ederim.
Öğretmenim…