Bağımlıyım, Belâyım! Şiiri - Hikmet Nazlı

Hasrete müptelayım
Bağımlıyım,
Belayım!
Kurtar beni bu illetten n’olursun!
Son vereyim sensizliğe, sessizliğe, pisliğe.
Sıyrılayım kahrolası nöbetten
Kurtar beni bu illetten n’olursun!

Müptelayım diyorum
Bağımlıyım,
Belayım!
Kötülüğe sürüklüyor bu hasret
Çirkefleşiyor saf duygularım,
Depreşiyor huysuzluğum.
Haşarı öfkecikler öbeklendi koynuma
Sımsıkı sarıldı hasret boynuma
Boğdu beni cancağızım
Boğdu ki ne boğdu.
Çürüdü boğazım,
Kurudu ağızım.
Gel, bir nefes alayım
Gel son bulsun bu dava
Gel, kavuşmak ilaçtır
Yüzümde güller açtır.
Gel yanıma huzurum
Gel n’olursun, hazırım.
Gel ey şehla bakışlım,
Müfreze gözlüm, nazlım.
Kurtar beni bu illetten n’olursun!

Düşürme daha fazla
Beni de kendini de.
Düşün, sadece düşün.
Düşürme, boz dudaklım.
Soysuzluk etmek mi tekmil hünerin.
Sendedir inancım,
Umudum, fikrim, zikrim,
Gel ey benim ibretim, yetiş ey benim şükrüm.
Alıştırdın kör hasrete bir kere
Kurtar beni bu illetten n’olursun!

Bugün de müptelayım
Dedim ya bağımlıyım,
Belayım.
Sen de kaldı şu kahrolası aklım,
Ve çıldırmış yüreğim
Kurtar beni bu cinnetten n’olursun!

22.11.2015
Oran/ Çankaya