Bağımlılık Şiiri - Yılmaz Türkyılmaz

Özgür sayıyordum güya kendimi,
Sana bağımlıymışım meğer!
İnsanın ciğerine ciğerine işliyor,
Beklemeler, bekletmeler.
Bir ömre bedelmiş,
Son anlar, son saniyeler…

Bir tatlı bakışın,
Ufak şeylerle mutlu oluşun,
Onurlu dik duruşun çarptı beni.
İşte benim için bu her şeye değer…

İçimiz yanarak ağladık birbirimize,
Vicdansızlar dünyasında savaştık,
Yamuk yapmadık,
Kötü davranmadık,
Ağıtlarımız birleşti yitik canların ardından.
Tebessüme tebessümle karşılık verdik,
Mucizelere tanıklık ettik,
Kendi gerçeklerimizi kabullendik,
Sevdik, sevdalandık, âşık olduk.
Üzerimizden ırak olsun kem gözler…

Ve sen iyice içime yerleştin dallı budaklı,
Toprağa can veren su misali!
Ap arı, dup duru,
Dünyam seninle berraklaştı renkleriyle,
Anlamlı biçimde yan yanayız.
Şimdilik hayatın engelli kulvarında yarıştayız.
Bizi anlatamaya yetmiyor sıradan, duygusuz sözler…

15.09.2008 / ANTALYA