Bağdatlı Murtaza Şiiri - Mehmet Kara

İnsan dediğin önce kendini sever
Boşuna yaratılmadı şu eller
Hele şu beyin
Önünde sıralı sonsuz bilmeceler
Önce garip bakar meraklı gözler
atar oltasını kainat denizine
Tek bir göz için bu sıradan bir ezber

Sonra süzgeçten
-bir başka gözden-geçer gözleriniz
Artar bakışlar
Gözler gözler içinden geçerler
Büyülü bir dünyaya açılır birden perdeler
Birlikle bakınca farkedersiniz
Tümüyle sevgidir kainat denilen deniz.

Bir kez severek bakmaya görsün gözleriniz
Kainat siz
yüreğiniz beyniniz
Önce en yakınları yeniden görürsünüz
En öndeki çekirdek kendiniz
-ve siz-
sevginin çekirdeğisiniz
Çiçeği kırları dağı düz ovayı
-sonra-
Ayşe’yi Fatma’yı, Murtaza’yı
Gökte
yıldızı ayı
kendinizmiş gibi seversiniz

Bir kez severek bakmaya görsün gözleriniz
Artık hiçbir şeyi öldüremezsiniz
Çiçeği yaprağı karıncayı
Çünkü
çiçek siz
yaprak siz
karınca siz...
Hiçbirşeyi koparamazsınız kendinizden
Zenciyi
Eskimoyu
Abarcini
Abazayı...
Ama biraz fazla sevin
bu günlerde Bağdatlı Murtaza’yı
Hele
sevgiyi öğretmeye çabaladığı
-kesin öleceğini bilip-
ardından ağladığı
büyük oğlu Mustafa’yı...

Gaziantep 25 Ocak 2003