Bağdat Üzerinde Zakkum

Çektirdiğim son resmin arkasında
Görülen o kahkaha bir matem perdesidir
1960 yılında Mayıs ortasında bitti
Eski bir gelenektendir bu onarılır boyuna
Bekirli mahzun bir İstanbul hanında
Hani o sizin seviştiğiniz sarışınlar vardı ya
Bu eski bir şiirdir; altınlanır boyuna
Saati sormaya çekinirken
Bir yerlerde bir ağacın titremesi
Herkes birbirine benzerken
Ben, belki de, tanır gibiydim.

Suyun kendi kendine sevdiği bir gündü
Müebbetle yatmış bir kadının öldüğü geceydi
Sapıncanla kırılacak ellerin parçalandığı
Ve uzaklaşan el arabaları
Kapılarından çıkmış kelimeleri
Rakılar bana bekaretlerini anlatmış çiçeklerin
Uzunca bir karşılaşmanın içindeyiz
İnceldiği yerden kopan bir bitik çizgi kâğıda...

Akşamları kimsesizdir, erkenden yatar
Kırık dökük dünyasında bilye oynar,
Sakalları bir gecede ağarmaktan uzar,
İçi boğulur aynalardan kaçarken...
Kimse okşamadı oysa o köşeyi,
Alnından vurulmuş yere düşmüşü,
Sesinden tanırmış gibiydim ben onu,
Oysa yalnızca bir tek fotoğrafı var bende,
Yanağında kurşun yarasıyla...