Bağdat Figannamesi Şiiri - Mesut Özünlü

Cehennem mi dedim
Bu göğü tutan alevler
Dağlarken çehresini hilalle yıldızın
Nar topuna dönünce ölüm kusan evler
Binlerce masumla minicik bir kızın
Çığlığını duydum birdenbire, ansızın
Cehennem değil dostum
Burası Bağdat dediler...

Bütün gece
Sana baktım buğulu gözlerle
Yine ışıl ışıl, yine telli güllü
Süzgün bir gelin gibiydin
Ama kucağında iki genç yatıyordu
Görmeliydin...
Cansız bedenleri öyle zarif öyle ince
Kim bunlar?
Allah aşkına söyleyin, deyince
Biri Şirin biri Ferhat dediler...

Düşmesi demek
Senin gibi bir diyarın
Maazallah, ağlaması demektir
Anam gibi bir yârın...
Deme sakın
Gitsin bırak giderse
Irak giderse
Sıra yakına da gelmez mi yarın?
Sorma dostum... Sorma...
Durum berbat dediler...

Bahçelerin
Cennet düzlüğü gibi nazenin
Masmavi göklerin
Bir melek ufku kadar berraktı senin
Ama şimdi altından
Çok sular aksa da
Dicle'deki köprülerin
Bana düşmez sana demek
Kendin ettin Allah’ından bul...
Nasıl dedim İstanbul
Nerde dedim Osmanlı
Heyhaaat... Heyhat dediler...