Gecenin zifiri karanlığında
Evlatlarına ışık vermek için;
yanıyordu “yüreği”…
Bağdatta Ruhunu arıyordu
“şems-i tebrizi” gibi
O enfes kalbi…
Bir ses, yalnızlık tahtından;
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
