Bağdad'a Ağıt Şiiri - Mehmet Nurettin Üstün

Yıkamadık bu setleri affet bizi ey! şehir
Şimdi günah çığ gibi gökyüzünü örterken
Sularında bin dikdatör kanı mı içilir
Utanır mı füzeler kundakda ki bebekten
Hamza'nın bağrına saplanan mızrak gibi
Saplanır bağrına imansızın elleri
Hani ben eğilmem diyordun ey! Bağdad
Niçin geride bıraktın efsunlu hayalleri
Örümcekler yeniden ağ mı ördü yurduna
Doğrusu ant içmişken Hira'nın nuruna
Yavuz'dan beri adına yazamadık bir destan
Kurtul artık nedenini bilmediğin bu yastan
Kerbela çöllerin de yıldızların yerine
Ölüm kokan bombaların izine mi karıştın
Bağdad gibi diyar olmaz diyenlerin gönlünde
Eskiden sevdaydın,imandın,aşktın
Şimdi dolaşırken sokaklarında hüzünle
Utanırım aç,sefil çocuklara bakamam
Nurlu sokaklarında rüyalara dalamam
Sana gökyüzü bile ateş kusarken Bağdad
Uygarlık denen alçak dayanır da kapına
Ben dönemem ölümün o asil koynuna
Sen gözyaşı ve kanla yıkarken mabedleri
Biraz demir,biraz ateş, biraz hile vurdu bizi
Yeter artık kalk ayağa çek şanlı sancağı
Yak özgürlük ateşini, erit korku dağını
Umut bazen yetimlerin mazlumların ahıdır
İnan bana mazlumların zaferi pek yakındır
Özgürlüğü ölümün kucağında yaşatan
Yarasalar ne anlar kardeşlikten barıştan
Sen mertliğin, sen asil kavgaların yurdusun
Sen titre kendine dön,yolun Hak yolu olsun
Bu yolda acı vardır lezzetleri zehirdir
Hak yolunda her ölüm sonsuzluğa gezidir
İçilmez mi Şehadet şerbeti bu uğurda
Girilmez mi bu mubarek toprakların koynuna
Çağlar boyu söylensin diyerek bu destan
Uyansın masumların bu gaflet uykusundan
Birgün mutlak boğacak isyanın o devleri
Birgün mutlak doğacak o hürriyet güneşi.