Bağ Bozumu Şiiri - Hasibe Gezgin

Parmak uçlarımda şimal rüzgârı,
Mavi köpükler, yeşil köpükler…
Bir kibrit yakıp, tutuştursam bakışlarını,
Gözlerin bir izmarit ateş rengi ellerimde.
Koy beni ellerinin beyaz kaderine,
Birden büyütür insanı çocukça sevmeler.

Yazgım ne?
Yazgım gözlerini içmek olsun yitik çöllerde.
Saçlarını toplama suçlu serçeler gibi,
Kanatma kanatlarını güle tutunan mevsimlerde.
Yaralama ömrümü koyup gitmelerinle.
Şiirlerimden arta kalan suskunluğum bu,
Suskunluğumdan arta kalan gölgeni düşürür mü şiirlerime?

Bağ bozumlarında yürüdüm nice zaman,
Bilirim nasıl oturur kirpiğe kan
Ve kanı süpürmek için gün ağarmadan şarkılar,
Nasıl da yüreğe üşüşür!
Sevdan ikindi vakitlerinde,
Nasıl da yüreğime ateş düşürür.
Bu bağ bozumları ki… ömürleri önce sevdayla yıkar,
Sonra da kucağında emzirdiği masalları büyüte büyüte,
Çocuk gülüşlere gölge düşürür.

Parmak uçlarımda bağ bozumları,
İçimde yılan gibi kıvrılan uçurum…
Aynalarda örselenmiş yüzümün aksi,
Yavan bir sâda şimdi boğazımda hıçkırıklar.
Sen, iliklerine kadar battığım ey beyaz varlık!
Sükûtumda, balçık gibi geceme sıvanan kül rengi çığlığımdasın.
Ki sen en büyük esaretim, özgürlüğe yürüyen en şerefli adımımsın.

Bulutlar kafesini yırtarken göğün,
Gözlerin geçer aklımdan,
Gözlerin yağmurdan arta kalan…
İlkel bir ağrı çöreklenir sol yanıma,
Mırıldandığım ne varsa ellerim ceplerimde güneşe karşı,
Hepsine bulaşır bağ bozumları,
Sevdan,
Kardeşliğe davet,
Gülüşün…
Denizlerin tuzu evet!
Ve sen bereket…
Yere düşen her yapraktan sonra, yeniden başlar hayat,
Heyhat!
Her gün sevdamıza taze bir kandır nihayet…