Bağ Bahçe Şiiri - Birkan Akdoğan

Bağlayamadım ki hiç ayakkabımın bağcığını annem tutmadan ipin ucundan. Nede bağlanabildim hayata, birisi tutmadan avuçlarımdan. Düşerken bir göz yaşı gibi dizlerime başım, bir uçuk gibi büyüyor ıslığım, uçurum sükunu dudaklarımdan. Kabuğunu soyarken kalbimdeki yaranın, aşk denen vitaminde atmışım içimden. Sakar benlik. Ve kızarır yüzüm bir kızın karşısında; Topuğu delik bir çorapla namaz kıldıran imam gibi. Saçlarımdaki beyazların sebebi, ömrümün sonbaharında olması mı?
Ellerim titremekten tutmuyor artık ve de bağcıksız giyiyorum ayakkabılarımı.

Hayatı bağlamak için titrek avuçlarıma.