Dar ağacında sallanıyor insanlık.
İnsanların kör gururu uğruna,
İzmihal revadır masum orduya.
Neresinden tutsan, dört yanın tutsak.
Hangi çözüme uğrasan, çaresiz.
Alabildiğine diz boyu keder.
Pek tabii, kurtarıcı arar olduk.
İlk yere düşen, uydurdu yalanı.
Sonra ormanda, pişmanlık yangını.
Çırpınışlar sirayet etmez göğe.
Daha fazla büyüyemez bu yangın.
Geriye küllerimiz bile kalmaz.
Herkeste bu ara aynı ifade;
Hep bir ağızdan aynı şeye talim.
Bağından üzüm yenen bağcıları,
Sormadan yola devam sancıları.
Kayıt Tarihi : 14.8.2022 15:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!