Badem Portresi Şiiri - Nevzat Dağlı

Bir portre çizeceğim, kimliği bende saklı,
Havva’dan elma yiyen Adem’i hatırlatır.
Pantalon giyer ama, uçkurda kalmış aklı,
Görünüşü o yüzden son demi hatırlatır.

Ortaçağ’da uyurken; demokrasi sayıklar,
Harama el uzatır, helâl gibi ayıklar.
Malûm kalıp içinden çıkmış gibi bıyıklar,
Yüzüne bakar bakmaz, bademi hatırlatır.

Çıraklıktan kurtuldu, oldu şimdi bir usta,
Allâme-i cihandır, konuşur her hususta.
Lâkin, güçlü önünde bazen durunca susta,
Torpille kazanılmış kıdemi hatırlatır.

Ahlâktan söz ederken, gıybetten medet umar,
Şans topu ayağında, hayatı oyun, kumar.
İnsanlık âleminde sanki başka bir damar,
Adamlık tartısında cudamı hatırlatır.

Yüzünde sahte gülüş, ya da donuk duygular,
Tavrına yakışmıyor çakma olan saygılar.
Her hileye vâkıftır, her tertibi uygular,
Yürürken oyun eden kademi* hatırlatır.

Nevzat senin sözlerin ne çaredir, ne hüner,
Kimi öfkelendirir, kimin içine siner?
“Keser döner, sap döner; gün gelir hesap döner.”
Diyerek umut veren dedemi hatırlatır.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat
Kadem: ayak.