Badem Ezmesi Şiiri - Özge Özgen

Bana sorarsanız eğer, incecik bir kadındır ellerim.

Ah birde ruhuma dökülmüş badem ezmesi düşlerim
olmasa diyorum.
Yorgunluğum basmasa dizimin üstüne
Bende uyusam geceleri..

Hele ki, sancılı bir göl kıyısından,
kalbine yazdığım mektuplarımdan biliyorum adının acizlikten öte
bir yalnızlığa değdiğini
Hem gitsen bile,
yağmurda ıslanmış saçlarım karanfil kokuyor böylece..

Öfkeli bir rüzgarı alıp,
Gün batımından başlıyorum
Üstü açık yaralarımı sarmaya yeniden

Bak...Avlusunda kiraz topladığımız o ağaç kökleri duruyor.

Hem belkide Annem de sarılır şimdi
Öper göğsümdeki acıyan yeri

Hatta ben, yalnızlığımdan başlayıp
Göbek bağıma karışan şiirler yazsam
İrini akarmı içine denizlerin?

Şimdi, sorsam üstüne kaç yalnızlığı koydum
Duvar diplerinden
Bir ters, bir düz haraşa bir kazak ördüm kendime
Ve hatta üşüyen bir serçeyi emzirdim ayak üstü..

Bundan böyle bilsinler ki ;
Susmuşluğum altını çizdiğim mısralarımın
bir devamıdır.
Sonra boynu bükük bir papatya yaprağından
Başlarım belki dökülmeye..

Sakın affetme kalbim
Unutulmayı hak ettin.