Badem Çiçekleri, Ayrık Otları Ve Yalancı ...

Ağzında zehir zemberek bir tatla uyandı. Vakit gece yarısını çoktan geçmiş olmalıydı. Tüm iç organları matkapla delinircesine acı çekiyordu. Yatağında dönmeye çalıştı. Pek başarılı olamadı. Koluna takılı serum hortumunu çekiştirdi. Gözleri hafif bulanık görüyordu. Tüm vücudu sızıdan kaskatı kesilmişti. Buraya getiriliş nedenlerini baygın haldeyken bile unutmamıştı. İçinde tuhaf bir boşluk duygusu vardı. Peki ya iyi mi etmişti?

Dün geceye dair ayrıntılar ufak ufak bilincine üşüşüyorlardı. Kışa giriyorlardı. Hava ısısı yavaş yavaş düşmüştü. Sonbahar yapraklarını süpüren çöpçüler, daha eylemi bitiremeden sokağa taarruz eden yapraklara gizliden gizliye hiddetleniyorlar olmalıydılar. Karıncalar kaçamak gün ışığından son bir kez daha yararlanabilmek için talan edercesine kendilerini yiyecek bulabilecekleri olası alanlara bırakmışlardı belki de.

Küçük bir evi vardı. Bahçeli ve iki odalı, ancak tek kişinin yaşayabileceği, pek lüks olmayan ama yine de “buna da şükür” dedirtecek türünden bir yer evi. Birkaç sene önce ailesini kaybettikten sonra buraya gelmeye karar verdiğinde düşlediği aslında bundan daha iyisi de değildi. Kendine yetiyordu. Misafir ağırlayamıyordu pek. Ama zaten öyle çok sayılabilecek dostu olan, popularitesi yüksek biri de sayılmazdı. Minik bir kedisi vardı. Aslında bir kedi beslemek onun için en son şeydi, çünkü tüm çocukluğu kedilerden nefret ederek geçmişti. Bunun da nedenlerini biliyordu (kendi kendine gülümsedi, hep aynı numarayı yapardı kendisine; kendi kendine ucuz psikanalistçi oyunları oynar, kendine soru sorar ve tüm soruların cevaplarını bildiğine emin olurdu. Freud türevlerini artık okumuyordu. Onca okuduğu şey kendisine yetiyordu da artıyordu bile. Yıllarca önce okuduğu o garip kitaptan kalma bir deyimle “baca temizliği” yapmak konusunda üstüne yoktu. Yani zihnindekileri boşaltıyor, onlarla yüzleşiyor ve o anda kendisi için çıkmaz sandığı şeylerin nedenlerini ortaya çıkarınca sorun kendiliğinden çözümleniyordu. Peki ya öyleyse, burada oluşunun nedeni neydi?

Midesine giren ani bir krampla düşüncelerinden sıyrıldı. Yatağın kenarındaki komodinin üstünde bir şişe su ile bir bardak duruyordu. Uzanmaya çalıştı. Ağzı kurumuştu. Oldum olası hasta olmaktan nefret ederdi. Kendini etrafa mikrop saçan çöp tenekesi gibi hissederdi böyle zamanlar. Ama aslında kızdığı kendisiydi. Basit şeyler konusunda bile nasıl bu kadar aciz bırakabiliyordu kendisini. Etrafına göz gezdirdi. Mezarlık kadar derin bir sessizlik vardı odada. Su içmekten vazgeçti.