Vaktinde
Margarin tenekesine çok karanfil diktim
Dışlarına koyu kireçle badana ederdim
Bembeyaz olurdu karanfil saksılarım
Kaybolurdu üstlerindeki yazılar
Karanfil açınca konardı
Kelebek ve arılar…
Ya Melahat abla
Annemin yanına geldiğinde
Göz koyardı karanfil çiçeklerimi
‘Çalınan çiçek tutar.’ diye söker alırdı
Bir de açan karanfilleri koparır kızardım
Karanfiller ve ben çok çektim ondan
Ben Melahat’i sırf bu yüzden
Belahat abla derdim…
Meğerse boşuna kızmışım Melahat ablayı
Gün geçtikçe yalanlarla yıkanıyor insanlar
Farkına varmadığımız odalarda dinmiyor yağmurlar
Dünyasından ay güneş yıldız çalınanlar
Sen haklıymışsın Melahat abla
Çaldığını hep tutturuyor
Söylediğini yutturuyor
Badanalı saksılar…
Kayıt Tarihi : 19.10.2010 10:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)