Bacım Şiiri - Abbas Paksoy

Bacım
Dertlerini, satır satır okudum.
Saf sudan berrak, güneşten ak idim.
Anam kızken, ben dünyada yok idim.
Nesil diye geldim, buraya bacım.

Resmine baktım, hayli vaktin geçmiş.
Çiçeklerin de, tombul tombul açmış.
Yavrunun biri, ahirete göçmüş.
Hepimizin yeri orası, bacım,

Kötü ile yola gidip, azmayalım.
Günahsız yavruları, üzmeyelim.
Biz, her zaman olalım, aklıselim.
Varıp, cahile uymayalım bacım.

Bize buyur desem, gelmiyorsun.
Selamım göndersem, almıyorsun.
Bir zebaniyle, nasıl kalıyorsun.
Ben sana, ne diyeyim ki bacım.

Hepimize, kara kader yazılmış.
Gözyaşlarımız, akarak dizilmiş.
Saf insan kalmamış, hepsi bozulmuş.
Altın dahi, bozuk oluyor bacım.

Cümlenin başında, bela dolaşır.
İnsan eliyle, kötüyle bulaşır.
Bütün insanlarda, günahı taşır.
Hayır taşıyan, hiç kalmamış bacım.

Şer başımızdan, öte gitmiyorsa.
Kimseler, elimizden tutmuyorsa.
Allah; bize, bir ekmek atmıyorsa,
Suç bizimdir, bunu böyle bil bacım.

Şeytan, görevi insanlara vermiş.
İçine girip, yüze maske vurmuş.
İnsan, şeytanı kardeş diye sarmış.
Şeytan, insan, belli olmuyor bacım.

Çaresiz kalınca, Hak’kı anarız.
Fırsat bulunca, şeytana döneriz.
Bu dünya, sanki bizim sanırız.
Kimseye kalmayacak, bu dünya bacım.

Biz yavruyduk, şimdi yavrumuz oldu.
Atalarımız da, mezarı buldu.
Yeni nesil, yalan dünyaya doldu.
Bize, yol görünüyor artık, bacım.

İyi kötü günler, geçecek böyle.
Vaktin varken, güzel gönlünü eyle.
Şikâyeti gitte, Allah’a söyle.
Ben, derdimi çözemiyorum, bacım.

Paksoy’um, halini iyi anlıyor.
Oturmuşta, dertlerini dinliyor.
Bütün belaları, Allah önlüyor.
Ellerini açta, Hak’ka dön bacım.