Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Böyle bacılara can kurban olsun. CEBBAR bey tabanda ki halımızın yaşam gerçeğiniz gözler önüne serdmişsiniz, bu hayatı bilmeyen bu fedarca özverileri yapanları tanımayan hatta düşünemeyen bacılarımıza bir örnek olmalıdır. işte bizim acımız bu eline ve yüeğine sağlık güzel kardeşim. 10 numara benden bu harika şiirinize. Bilal Esen
fedakarlık ve vefa örneği olmuş bacınız ....tüm bacılara selam ve sevgilerimle
Çok güzel. Duyguların vefa ve hasretle mısralardan akıp gitmesi gibi.. Duygulanarak okudum. Tebrikler.
Kendin okumadın bizi okuttun
Tarlada çalıştın sabanı tutun
Acımıza birde emeğin kattın
Senin başkasından bu farkın bacım
Babam ne dediyse çektin sineye
Sattı seni bir dana bir ineğe
En sonunda yenik düştün töreye
Cinsiyet farkıydı tek suçun bacım
eli öpülesi bacılar,nede güzel yazmışsın dostum yüreğine sağlık,tebrik ediyorum,evet harikayı unutmuşum kusura bakma dost.
Cefakar analarımıza eşlik eden bacılarımız... Kadınımıza dair güzel bir vefa şiiri okudum kaleminizden. Saygılarımla
Harika bir duyarlılık ve harika bir anlatım.Yürekten kutluyorum,saygılarımla...
Fedakarlık yoksulluk özveri ne derseniz var bu şiirinizde.Yürekten kutlarım.Benzer sorunlarla yaşayan tüm insanlar adına selam yolluyorum size.
'gerçekten çok doğru dizeler ,bilinçsizliğin yüzümüze tokat gibi vurması...sanmayınki sadece okumayan kesim eziliyor..okuyan kesimde de var ne yazıkki...toplum olarak bilinçlenmedikçe aynı sorunlar sürecek hep...kutlarım'
En sonunda yenik düştün töreye
Cinsiyet farkıydı tek suçun bacım....Ülkemizin doğu ve güneydoğu gerçeği... Evet suçu kadın doğmak ve cehalet..okumuş olan kadın ve erkeklerde de durumu düzeltme çabası yok.. Tebrikler Cebbar bey
Babam ne dediyse çektin sineye
Sattı seni bir dana bir ineğe
En sonunda yenik düştün töreye
Cinsiyet farkıydı tek suçun bacım
Ne kadar güzel anlatmışsınız Türkiyemizin gerçeğini.Ayrıca bu emeği bilmeniz,saygı duymanızda harika bir şey.Biliyorsunuzki çoğu zamanda yapılan emekleri kimse bilmez.Yüreğinize sağlık.İnşallah yeni nesil anasınında,bacısınında,karısınında kıymetini bilir.Bu töreler sonuçta cahilliğin ürünü.Yeni nesil uyanıyor.Buda sevindirici bir gelişme.Tebrikler ediyorum..Saygılarımla Mahperi KOÇ
Bu şiir ile ilgili 74 tane yorum bulunmakta