Bacanak Şiiri - Muzaffer Uzunkaya

Yıl 2000,mevsim kış'tı,
Aylardan ise Şubat'tı.
Bacanağın kalp ağrıları arttı,
Sağlığında büyük tehlike yarattı.

Bir akşam çok rahatsızlandı,
O anda öleceğini sandı.
Eşine ve çocuklarına baktı,
Can kıymetli,ne güzeldi yaşamak.

Karar verdi doktora gitmeye,
Sağlığına daha dikkat etmeye.
Sabahtan doktora gidecekti,
Kendisini tedavi ettirecekti.

Sabah oldu,hemen hazırlandı,
Eşiyle birlikte durağa vardı.
Dayanamadı artık,yığıldı kaldı,
Hayat son bulmuş,ölmüştü bacanak.

Eşi perişan,ne yapacaktı şimdi,
Gözünün önünde bir hayat bitmişti.
Bunca yıl paylaşmışlardı hayatı,
İyi günde,kötü günde birlikteydi.

Aile ocağına düşmüştü bir yıldırım,
Herkes perişan,yürek dayanırmı ALLAH'ım.
Çok mutluydu aile,ansızın geldi ölüm,
Hep dediler,bizi niye bıraktın gülüm.

Sen gülüydün aile bahçemizin,
Her mevsim çiçek açardın.
Herkese merhametliydi yüreğin,
Kimin derdi olsa koşardın.

Dediler bacanağın ölmüş,
O,bu dünyadan artık göçmüş.
İnanmak kolaymı bir hayatın bittiğine,
Sevenlerini bırakıpta ansızın gittiğine.

Ama gelecekti ölüm hep başımıza,
Zehir katacaktı ekmeğimize,aşımıza.
Baki kalsaydı dünya tek birimize,
Ölüm gelmezdi Yüce Peygamberimize.

Hayatın kanunu bu,emir büyük yerden,
Böyle yazmış Rab'bim bunu ezelden.
Biz aciz kullarız ne gelir elden,
Rab'bim sabır versin,bu çıkar dilimizden.

Adana'ya gittik cenaze için,
Üzüldük,ağladık için,için.
Müsella taşında yıkanışını gördüm,
Oğlu Serdal'ın büyük haykırışını gördüm.

Namazını kılıp,götürdük son durağa,
Dua okuyarak yatırdık toprağa.
Kalbimiz yaslı,gözlerimizde yaş,
Geriye bakarak eve döndük yavaş yavaş.

6 yıl geçti bacanak,sen gittin gideli,
Bizi bırakıpta bu dünyayı terk edeli.
Ölüm gelince tanımaz ne akıllı,ne deli,
Bir gün kara toprağa koyarlar beni.

Uzunkaya derki herşey boş,dünya fani,
Dualarımda ben hiç unutmadım seni.
İnsan baki değil,toprak olacak ancak,
Mekanın cennet olsun,rahat uyu bacanak.

29.08.2006,sat:2,12
Bulancak-Giresun